Perspectief

Het moet op een dinsdagavond zijn geweest. Ik zong inmiddels al een aantal jaar, met veel plezier, mee in een klein hecht koor. De laatste maanden was bij mij van zingen geen sprake meer. Een eetstoornis had mij zo in haar greep dat ik niet voldoende energie had om mee te zingen. Andere koorleden haalden mij, zolang dat kon, elke dinsdagavond op met de auto en namen mij mee. Ik ging zitten op een stoel, te midden van de koorleden, en luisterde. Ik omgaf mij door de muziek en genoot daarvan.

Op die ene dinsdagavond draaide ze zich om. Ze zat een paar stoelen verderop en keek mij aan. Haar ogen lachten, eigenlijk lachte haar hele gezicht. Ze begon te zingen:

"But I see your true colours shining through.

I see your true colours and that's why I love you.

So don't be afraid to let them show your true colours.

True colours are beautiful like a rainbow"

Ik slikte, playbackte de woorden met haar mee en voelde mij warm worden. Een gevoel dat ik al lang niet meer uit mijzelf had kunnen halen. De thermostaat was defect, maar de warmte van emotie als ik werd geraakt deed het nog. Ik moest denken aan het kleine meisje dat ik was geweest met een grote droom. Aan hoe zij haar kleur zo trots durfde te dragen. Hoe ze vol overtuiging geloofde in wat ze wilde en ging doen:

'Later als ik groot ben, word ik psycholoog!'

Zolang ik mij herinneren kan droom ik. Dromen van wat ik wil worden, wie ik wil zijn, wat ik wil doen. Te midden van de brokken en de schade die was ontstaan werd dromen nog veel belangrijker. Het was een vlucht uit de schrale realiteit, weg bij de pijn, bij schaamte, bij machteloosheid en bij de wanhoop. Dromen gaf houvast. Ze gaven mij ruimte te blijven hopen en vertrouwen dat het ooit op een dag anders zou zijn. Dat ik mijn eigen kleuren zou gaan zien en herkennen. Het gaf zin en betekenis aan de soms ondraaglijke pijn waar ik onder leed. Het gaf perspectief.

Vaak was het met heel wazig zicht, door de stormen die zich in mijn binnenwereld afspeelden. Door de verdeeldheid over hoe die toekomst er uit moest gaan zien. Over de twijfel en de angst zichtbaar te worden, te geloven dat ik iets kan. Ik kon amper zien wat ik zag en de weg er naar toe leek steeds even ver bij mij vandaan als dat het al die keren daarvoor had gedaan. Eindeloos. Maar dat er perspectief was, was voldoende.

Perspectief gaf mij lucht om te ademen. Gaf mij een plek waar ik mij veilig voelde. Het inspireerde mij te blijven bij wat ik te doen had, ook als ik niet wist waarom en waarvoor. Perspectief gaf kleur. En ondanks alles, zo weet ik nu, net als de vrouw die op die dinsdagavond voor mij zong, was en ben ik altijd omringt gebleven door mijn eigen kleuren.