Aansluiten

Aansluiten

Anselm Grün, een benedictijns monnik uit Duitsland, die vele boeken schreef die in verschillende talen zijn uitgegeven, werd in een interview ooit eens gevraagd waar zijn succes vandaan kwam.

“Ik haal de mensen op waar ze zijn”, antwoordde hij.

Ik las het interview jaren geleden, deze zin is mij altijd bijgebleven. Aansluiten.

Vaak heb ik het gevoel gehad en gekregen dat ik ergens naar toe moest, maar ik wist niet waar of hoe. Dat ik iets begrijpen moest, maar ik begreep niet wat. Daar waar mensen naar mij toekwamen en mij mee namen, mij uit konden leggen in mijn taal, mijn soms kinderlijke vragen zonder oordeel beantwoordden, daar liep ik mee en verkende de nieuwe ervaringen, de nieuwe plekken, leven en ook mijzelf.

Aansluiten, betekent ook dat ik aansluit bij waar ik ben. Dat, hoewel ik vol ideeën, plannen en dromen zou willen ‘gaan’, aansluit bij de pijn, bij het verdriet, bij mijn pijn en verdriet, bij de rouw en bij de uitputting van mijn lijf als het niet voldoende binnenkrijgen kan, als er te veel energie is verbruikt, na moeilijke gesprekken die niet alleen emotioneel, maar ook fysiek een aanslag doen op mijn lijf.

Aansluiten is voor mij iets anders dan accepteren. Aansluiten betekent handelen vanuit de plek waar ik ben, letterlijk en figuurlijk. Aansluiten betekent soms (ver)dragen dat ik het niet accepteren kan. Dat, na de eerste koffie in de ochtend, mijn dag al voorbij mag zijn, in de hoop en de verwachting dat het morgen weer beter is. Aansluiten betekent ontmoeten en verbinden, met en bij alles wat is.

Tekening gemaakt door: merla.tori