Ik zat tegenover hem en legde mijn handen in die van hem. “Vertel eens iets over deze handen. Wat hebben ze gedaan. Wat willen ze doen?”.

Ik was een tijdje stil, terwijl ik zijn grote handen ten opzichte van die van mij in mij opnam en opmerkte hoe rustig hij mijn handen bleef dragen. Beelden van verschillende situaties en gedachten uit verschillende tijden jagen met grote snelheid in mijn binnenwereld achter elkaar aan. Een brok in mijn keel.
 
“Deze handen” zei ik, “hebben nare dingen meegemaakt. Ze hebben nare dingen moeten doen.”

Ik dacht aan wat ik niet lang daarvoor had geleerd over de functionele tast en realiseerde mij dat deze handen ´dingen´ waren geworden en moesten zijn. Dingen die functioneel gebruikt worden om iets te pakken, om te roeren in een pan, om een pen mee vast te houden, om mee te schrijven. Koud, zonder kleur en trillend.

“Mag ik je handen omdraaien?” vroeg hij. Hij draaide ze zorgvuldig en liefdevol om en streek met zijn rechterhand over mijn linker. “Vind je je handen mooi?” vroeg hij.

Ik keek naar mijn handen. Zag de ringen aan mijn rechterhand. De adertjes onder de huid. De nagels, die ik die ochtend had gelakt. De woorden bleven zich in mijn binnenwereld herhalen. ´Vind je je handen mooi?’. Ik zag de rimpeltjes bij de vingerkootjes, ik zag hoe deze handen langzaam meer kleur kregen. Voelde dat ze warmer werden. Het viel mij op dat het de handen van een volwassen vrouw waren geworden. Ik realiseerde mij, deze handen, ze zijn van mij!

“Deze handen”, zei ik “zijn mijn handen. Ze willen zorgen en troosten. Voelen en gevoeld worden. Ze willen welkom heten. Mijn handen konden dat niet. Ze durfden niet. Waren bang. Ik verliet mijn handen zodat ze niet konden beschadigen, maar ze konden ook niet meer geven of ontvangen”.

Nu voelde ik ook de warmte van zijn handen. Mijn handen nog altijd gedragen door die van hem. Veilig en welkom. Minder ding. Niet (meer zo) bang om te voelen en voelbaar aanwezig te zijn. Meer bezield.


Kunnen geven en ontvangen.