Hoe was je vakantie?

De spanning loopt al wat op als de eerste mensen vertellen over hun vakantieplannen. Hoewel ik interesse heb in hun plannen word ik ook onrustig en doe mijn best het niet met elkaar te laten vermengen.

Nadat in 2007 mijn oom verongelukte tijdens zijn vakantie vind ik de vakantietijd een moeilijke tijd. Logeren bij mijn oom en tante was fantastisch! We plukten bramen, schreven op de houten eettafel, speelden dwarsfluit onder het viaduct, maakten vuur, zongen tijdens het koken en speelden samen muziek op onze favoriete muziek. Ik voelde mij veilig bij mijn oom en tante. Een gevoel dat ik vaker niet dan wel ervoer.

De laatste jaren was het door regels rondom eten, sporten en structuur (die niet alleen in de weg staan, maar mij ook (nog) veel opleveren) amper mogelijk een paar dagen naar een ander deel van Nederland te gaan, laat staan naar het buitenland, in een tent, zoals ik het liefst zou willen. En dus, zit ik thuis.

Veel mensen die ik normaal door de week zie, zijn er niet. En met het verdwijnen uit mijn oog, verdwijnen ze uit mijn gevoel van verbonden zijn. Alsof het vreemden voor mij zijn, moet ik ze opnieuw leren kennen als ze bij terugkomst vertellen over hun vakantie.

De structuur van de dagen zijn anders. Veel activiteiten liggen stil. Dagen vloeien in elkaar over. Er lijkt geen tijd te bestaan.

Ouders met kinderen op weg naar school en zelfs de jongeren die in groepjes midden op straat fietsen mis ik. Ik vind het moeilijk de omgeving waar ik woon te herkennen als mijn thuis.

Als ik fiets let ik nog altijd even veel op als ik over de rotonde of kruispunten wil fietsen. Soms wachtend tot er een auto komt, maar ze komen niet. Het is stiller en soms zelf stil op straat.

Steeds dieper in die voor mij onherkenbare wereld ontstaat de angst dat er geen wereld meer is. Niets meer om mij mee te verbinden. De vakantie is vooral een periode waarin een deel van mij bang is dat veiligheid sterft. Dat haar veiligheid sterft. En al die jaren wist ik niet, of kon ik niet, voor dat deel zorgen. Ik wees het af omdat het lastig was. Ik maakte haar weg. Stuurde haar met mijn vrienden en bekenden en ieder ander mee op vakantie. Weg van mij.

In de aanloop naar deze zomervakantie merkte ik dat er iets veranderd was. Hoewel nog steeds met een wat onrustig en onzeker gevoel vroeg ik haar te blijven. Niet meer tegen, maar met…

Samen zochten we, hier thuis, de plek op, zoals zij die bij mijn oom en tante had ervaren. Bramen plukken, zingen tijdens het koken, schrijven aan tafel (op de tafel vond ik net iets te ver gaan), luisteren naar de favoriete muziek en ik voegde er fotograferen aan toe, iets wat ik zelf graag doe en haar graag wilde laten zien.

Ik kijk uit naar de dag dat ik weer eens op pad kan en mij net als de bijen die ik afgelopen week fotografeerde, kan laten voeden door wat er in de vakantie op mijn pad komt. Ik neem haar dan graag mee.

Ik zie jullie graag allemaal weer na de zomer!