Aanklagen en Verbinden

In mijn zoektocht naar eerherstel na trauma voelt het vaak alsof ik een keuze moet maken tussen aanklagen of verbinden. Ik voel de drang om de verantwoordelijkheid terug te willen leggen bij de mensen en instanties waar het verkeerd is gegaan, om erkenning te krijgen voor de schade die ontstond en het verlangen om mijn gevoel van menselijke waarde terug te vinden. Anderzijds voel ik de wens om te verbinden, om nabijheid te kunnen ervaren, om een brug te kunnen slaan en van elkaar te kunnen leren.

Aanklagen: het recht om te eisen dat de schade die is aangericht, erkend wordt. Verbinden: de stap naar het herstellen van relaties en het opnieuw opbouwen van vertrouwen. Soms lijken ze elkaar uit te sluiten, maar de laatste dagen begin ik mij af te vragen of dat klopt.

Aanklagen is niet het tegenovergestelde van verbinden. Het is de echo van een verbinding die ooit werd verbroken. Een beweging die begint bij het voelen van onrecht en eindigt - als het goed is - bij de hoop op herstel, omdat recht is gedaan aan wat niet kon blijven liggen.

Vaak wordt aanklagen gezien als iets wat de relatie verbreekt. Iets wat scheiding brengt. Conflict, afstand. Maar misschien is aanklagen juist een poging om te verbinden. Een verlangen om opnieuw in relatie te kunnen staan, op een manier die recht doet aan wie je bent, wat je hebt meegemaakt, en wat er nodig is om werkelijk aanwezig te kunnen zijn. Aanklagen geeft je het recht om je pijn te benoemen en de ander verantwoordelijk te houden voor hun daden of voor hun nalaten. Dat is niet een handeling van wraak, maar van recht doen aan wat niet werd gezien, gehoord of verstaan.

Aanklagen zonder de hoop op herstel is een roep in de leegte. Maar aanklagen met de intentie om te worden gezien, erkend en begrepen is een menselijke daad. “Ik wil niet voor altijd boos blijven. Maar ik wil ook niet doen alsof het nooit is gebeurd.” Het is weigeren om jezelf uit te vagen ten koste van harmonie. Het is je recht op bestaan terug claimen.

Daarom is het aanklagen, in de kern, geen breuk met verbinding, maar een voorwaarde voor een diepe, kwetsbare verbinding waarin ruimte is voor waarheid. Waarin alle stemmen mogen klinken, de boze, de verdrietige, de dankbare en opgeluchte.

Voor mij betekent dit dat aanklagen en verbinden samen een pad vormen. Dat eerherstel niet los te maken is van de bereidheid om te horen wat eerder niet gehoord werd. Dat gemeenschappen pas werkelijk inclusief kunnen zijn als ze ook bereid zijn de klachten, de aanklachten, te ontvangen zonder weg te kijken. En dat verbinding helend wordt wanneer zij geworteld is in gelijkwaardigheid en erkenning.

Zo wordt aanklagen een daad van liefde.
Een daad van trouw.
Aan jezelf.
Aan de ander.
Aan de mogelijkheid van een wereld waarin herstel niet begint met zwijgen, maar met durven spreken.
In verbinding.
Met elkaar.